Γράφει ο Δ. Βουλγαρίδης
Καταρχάς θα πρέπει να πούμε ότι αυτός που θα τολμούσε πρώτος να προκαλέσει τον “έξυπνο”, “φιλελεύθερο”, “γενναίο”, “ατίθασο” ελληνικό λαό πρέπει να ήταν ή εξαιρετικά παράτολμος ή υπερβολικά βλάκας. Μόνο ένας παράτολμος ή βλάκας θα τολμούσε να προκαλέσει ένα λαό με τεράστια και παγκόσμια φήμη. “Θερμοπύλες”, “Αρκάδι”, “Ρούπελ”, “Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες…”, και διάφορα τέτοια τρομακτικά συνόδευαν διαχρονικά τη φήμη τού φοβερού και τρομερού λαού.
Ώσπου κάποιος παράτολμος ή βλάκας το τόλμησε. Ή δεν ήταν τίποτα από τα δύο, αλλά απλά ένας καλός γνώστης του ψυχογραφήματος του σύγχρονου ελληνικού λαού.
Νομίζω ότι σήμερα πια δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε τι πρέπει να συζητήθηκε μέσα στα υπουργικά συμβούλια, στη Βουλή και στα κόμματα μεταξύ βουλευτών, υπουργών και αρχηγών κομμάτων. Με αυτά που ακούμε και βλέπουμε καθημερινά, η προσπάθεια να υποθέσουμε κάποιους διαλόγους, δεν πρέπει να πέφτει πολύ έξω.
Ο τότε πρωθυπουργός λοιπόν, που δεν έκρυβε την απέχθεια του για το διεφθαρμένο λαό του, δήλωσε: «Κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα”. Και ο λαός πώς αντέδρασε; …Δεν αντέδρασε. Στην αρχή όλοι πίστευαν πως ήταν σαστισμένος. Μεμονωμένα μερικοί γραφικοί έγραψαν κάτι στα blogs, αλλά ο λαός, ούτε φωνή ούτε ακρόαση.
Ο μεγάλος στοχαστής, έχοντας τολμήσει να κάνει την αρχή δίνοντας το πρώτο χαστούκι στο “θηρίο”, εκφράζει την άποψη ότι το “θηρίο” είναι νεκρό. Δίνει το σύνθημα ότι ο καθένας μπορεί να τολμήσει να του ρίξει ένα “χαστούκι” – να βγάλει το άχτι του βρε αδερφέ – χωρίς κανένα κίνδυνο.
Δειλά – δειλά, ο Θόδωρος, θες από περιέργεια, θες για να δείξει ότι δεν του λείπει το θάρρος, αποφασίζει και αυτός να ρίξει το “χαστούκι” του. Δεν εμπιστεύεται όμως το μεγάλο στοχαστή – που ισχυρίζεται ότι το “θηρίο” είναι νεκρό – και επειδή δεν είναι ακόμα σίγουρος, αποφασίζει να πει κάτι απλό, κατά τη γνώμη του, στον λαό και το λέει: “Όλοι μαζί τα φάγαμε”. Πάλι λίγοι γραφικοί “φωνάζουν” στα blogs, αλλά ο λαός, ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Η συζήτηση μετά από αυτό μεταξύ στοχαστή και Θόδωρου, πρέπει να ήταν κάπως έτσι:
- Τελικά πρόεδρε είχες δίκιο. Το “θηρίο” είναι νεκρό. Το πεδίο δείχνει να είναι ελεύθερο.
- Είδες που στα ‘λεγα. Να το ξέρεις, βλέπω μπροστά και πάντα έχω δίκιο.
- Αν σε είχα εμπιστευτεί θα τους έλεγα κάτι καλύτερο: “Εσείς τα φάγατε”. Λάθος έκανα που έβαλα και μας μέσα.
- Θόδωρε, άκουσε με, είναι “νεκροί”! Ακόμα και “μαλάκες” να τους πεις, αυτοί δεν πρόκειται να αντιδράσουν.
- Πρόεδρε την επόμενη φορά θα το έχω υπόψη μου και θα σε εμπιστευτώ.
- Και βέβαια να με εμπιστευτείς. Τους έχω καταλάβει πολύ καλά. Αυτοί που περνιόνται για έξυπνοι, δεν με έχουν καταλάβει καθόλου.
Το πεδίο ήταν ελεύθερο. Ο καθένας πια μπορούσε να κάνει τον νταή μπροστά στο πτώμα του “θηρίου”.
Ο Βαγγέλης πρέπει να δώσει κι αυτός ένα χαστούκι ανάλογο με τα κυβικά του και το δίνει: «Το ότι πτωχεύουν οι Έλληνες, δεν είναι ταυτόσημο ότι πτωχεύει η Ελλάδα». Οι γραφικοί το βιολί τους, αλλά ο λαός, ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Η συζήτηση μετά από αυτό μεταξύ των δύο τολμηρών και βαρέων βαρών στελεχών, πρέπει να ήταν κάπως έτσι:
- Τελικά Θόδωρε ο μεγάλος στοχαστής έχει δίκιο.
- Δίκιο δεν θα πει τίποτα. Αυτοί δεν θα αντιδράσουν ούτε το σπίτι να τους πάρουμε.
- Μη μου βάζεις ιδέες.
- Για σκέψου κάτι. Να τους βάλουμε να πληρώνουν ενοίκιο για το δικό τους σπίτι.
- Καλό ακούγεται. Θα τους πω και καμία εξυπνάδα για να τους πείσω και όλα εντάξει.
- Τι εξυπνάδα ρε Βαγγέλη;
- Θα τους πω ότι είναι για την ασφάλειά τους. «Ασφάλιστρο κινδύνου», θα το πω καλύτερα. Έτσι να φαίνεται και επιστημονικό.
Η κατάσταση πια είχε πλάκα. Όλοι ήθελαν να μη μείνουν πίσω από τις εξελίξεις. Έτσι περίμεναν τη σειρά τους, για να ρίξουν κι αυτοί το “χαστούκι” τους. Η Άννα αντί να πει κάτι, απλά δεν έδωσε σχολικά βιβλία στα παιδιά. Οι γνωστοί πια γραφικοί στα blogs τα ίδια και τα ίδια, αλλά ο λαός, ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Η συζήτηση, μετά το γεγονός, μεταξύ της Άννας και του ομοϊδεάτη της Ανδρέα, πρέπει να ήταν κάπως έτσι:
- Μπράβο Άννα, έκανες κάτι που μετά την κατοχή, δεν το τόλμησες κανείς. Για πες μου, πράγματι δεν αντέδρασαν καθόλου;
- Όχι αντέδρασαν. Έτρεξαν και αγόρασαν μόνοι τους τα βιβλία από τα βιβλιοπωλεία.
- Λοιπόν μου έδωσες μια ιδέα. Και εγώ θα τους βάλω να αγοράζουν μόνοι τους τα φάρμακα. Σκέφτομαι μάλιστα να τους δώσω και εγώ ένα DVD, όπως τους έδωσες και εσύ, με ιατρικές συμβουλές. Έτσι θα κλείσω μερικά ιατρεία και νοσοκομεία και θα το διαφημίσω και από πάνω, για ιατρική περίθαλψη στο σπίτι.
Τα χαστούκια πια είχαν γίνει καρπαζιές και μάλιστα ομαδικές. Δεν υπήρχε τίποτα πια που θα μπορούσε να συγκρατήσει τη κατάσταση. Στο υπουργικό συμβούλιο ο Βαγγέλης έφερε τελικά την ιδέα του, για να πληρώνουν οι Έλληνες ενοίκιο για τα σπίτια τους. Η συζήτησή του με την Άννα, στο υπουργικό συμβούλιο, πρέπει να ήταν κάπως έτσι:
- Θα τους βάλω να μας πληρώνουνε ενοίκιο για τα δικά τους σπίτια.
- Δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό, γιατί μπορούν να χάσουν τα σπίτια τους και να βρεθούν στο δρόμο.
- Και λοιπόν;
- Όταν βρεθούν στο δρόμο όλοι μαζί φοβάμαι μήπως συνωστιστούν. Όχι τίποτα, αλλά με τον συνωστισμό έχουν από παλιά πρόβλημα.
- Καλά θα τους παίρνω ενοίκιο για δύο μήνες, αλλά αν δε το πληρώνουν θα τους κόβω και το ρεύμα.
- Μήπως θα ήταν καλύτερα να τους κόβεις μια λίβρα σάρκας;
- Κάπου το ‘χω ξανακούσει αυτό. Δεν θυμάμαι όμως ποιος από την τρόικα μου το ζήτησε.
Στο σημείο αυτό άρχισε η συζήτηση μίας άλλης θεωρίας. «Το “θηρίο” δεν είναι νεκρό, απλά είναι ηλίθιο». Άλλωστε το δόγμα των εκφραστών αυτής της θεωρίας, δηλαδή «είμαι αντιμνημονιακός, αλλά ψηφίζω τους νόμους του μνημονίου» έδειχνε ότι έβρισκε ακροατήριο και υποστηρικτές. Από την άλλη δεν ήταν σωστό, παλιοί φίλοι και συμφοιτητές, στην εποχή της «μεγάλης καρπαζιάς» να μη το ευχαριστηθούν όλοι μαζί. Η συζήτηση, μεταξύ του μεγάλου στοχαστή και του συμφοιτητή του Αντώνη, πρέπει να ήταν κάπως έτσι:
- Γιώργο δεν συμφωνούμε στην αντιμετώπιση του θέματος. Δεν χρειάζεται να ήμαστε λεκτικά τόσο μνημονιακοί. Μπορούμε κάλλιστα να διαφωνούμε με το μνημόνιο αλλά να ψηφίζουμε ότι μας ζητάει η τρόικα. Έτσι κρατάμε και μια πισινή. Άλλωστε μη ξεχνάς ότι σήμερα είναι η εποχή των “πισινών”.
- Και νομίζεις ότι δεν θα το καταλάβουν;
- Τι να καταλάβουν; Αν καταλάβαιναν, θα μιλάγαμε τώρα μαζί εμείς οι δύο;
- Αντώνη έχεις δίκιο. Θα σου κάνω και επίσημη πρόσκληση για συγκυβέρνηση. Θα εξαγγείλω δημοψήφισμα.
- Μη ξεχνάς όμως. Εγώ συχωροχάρτια δεν δίνω.
- Μπράβο. Μεταξύ μας σε θαυμάζω. Που πας και τα σκέφτεσαι;
- Έχω κι άλλο καλό. «Δεν είμαστε ούτε συμπολίτευση, ούτε αντιπολίτευση. Είμαστε οι ρυθμιστές της κατάστασης».
- Α μη ξεχάσουμε να πούμε και του χοντρού. Γιατί θα έρθει σε δύσκολη θέση να εξηγήσει πώς τον εμπνευστή της εθνικής συνεργασίας τον αφήσαμε στην απ’ έξω. Όχι τίποτα αλλά θα ανοίξει πάλι τα λεξικά να βρει καμιά πετυχημένη λέξη να μας χαρακτηρίσει, για να μας κάνει να γελάσουμε.
- Το «σπουδαρχίδης» είχε πλάκα. Αλλά μη βρει τώρα κάτι άλλο, κρατώντας το δεύτερο μισό της λέξης.
Έτσι λοιπόν έχουμε αλλαγή του δόγματος. Το νέο δόγμα παρουσιάζεται με τον πιο επίσημο τρόπο απ’ όλους. Ο ένας μας λέει: «Έχουμε κυβέρνηση που αντιπολιτεύεται και αντιπολίτευση που κυβερνά!». Ο άλλος μας λέει ότι «Στην κυβέρνηση έχουμε μεν ακροδεξιούς, αλλά τους έχουμε για πλάκα». Και άλλος «Οι τραπεζίτες θα σώσουν τη χώρα με την απέραντη αγάπη που νιώθουν γι’ αυτή».
Ο Θόδωρος δεν αντιλαμβάνεται γρήγορα την αλλαγή. Από την άλλη θυμάται και τη συμβουλή του στοχαστή και φροντίζει να το δοκιμάσει. Επειδή όμως δεν του έχει και απόλυτη εμπιστοσύνη, τους λέει μεν καθαρά «μαλάκες», αλλά από το εξωτερικό. Για να υπάρχει και μία απόσταση ασφαλείας, για καλό και για κακό. Οι γνωστοί γραφικοί των blogs στα κάγκελα, αλλά ο λαός, ούτε φωνή ούτε ακρόαση.
Ο Βαγγέλης που αντιλαμβάνεται την αλλαγή αντίληψης για το “θηρίο” δηλώνει: «όλες οι θεμελιώδεις μακροοικονομικές και δημοσιονομικές προγνώσεις του αρχικού προγράμματος -του Μνημονίου- δεν επιβεβαιώθηκαν», για να προσθέσει «μένω εδώ από εθνικό καθήκον». Έτσι εμφανίζεται σαν άλλος ένας αντιμνημονιακός που όμως στήριξε και στηρίζει την πολιτική του μνημονίου.
Ο Μιχάλης αντιλαμβάνεται γρήγορα τη στροφή. Θέλει όμως να διαπιστώσει μόνος του την ορθότητα του νέου δόγματος. Έτσι σπεύδει να δηλώσει, στο συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου, όσο πιο καθαρά μπορεί: «Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα είχε γίνει επανάσταση με αυτά τα μέτρα». Μετά βίας συγκρατείται για να μη συνεχίσει: «Μόνο ηλίθιοι θα τα δεχόντουσαν τόσο εύκολα». Αναφέρει όμως πως τον τελευταίο χρόνο επιβλήθηκαν μέτρα πέντε φορές, αλλά το έλλειμμα κινείται στα περυσινά επίπεδα. Έτσι λοιπόν και ο ίδιος επαληθεύει το νέο δόγμα, αφού είναι σαφές ότι δεν ήμαστε η οποιαδήποτε χώρα ούτε ο οποιοσδήποτε λαός. Οι δε γνωστοί γραφικοί, ίσως και περιθωριακοί, των blogs έχουν αρχίσει πια να γίνονται κουραστικοί.
Είναι τέτοια πια η σιγουριά όλων, που “μπροστά στα μούτρα του θηρίου” λένε την οποιαδήποτε “εξυπνάδα” τους κατέβει στο κεφάλι. Έτσι ο γνωστός χοντρός κύριος, με τις σταθερές ιδεολογικές θέσεις, δηλώνει: «η κυβέρνηση δεν είναι κονσέρβα με ημερομηνία λήξης». Η δε κυρία “τίποτα%” τρέχει να ενταχθεί στην ομάδα των προθύμων δηλώνοντας: «η κυβέρνηση δεν είναι επιλογή μιας χρήσης».
Ακόμα όμως και οι λεγόμενοι γνήσιοι αντιμνημονιακοί μπαίνουν κι αυτοί εύκολα στο νόημα. Είναι χαρακτηριστικό ότι τώρα που “έγινε η θάλασσα γιαούρτι” έχουν χάσει τα κουτάλια τους.
Αυτό όμως που προφανώς δεν έχει καταλάβει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα είναι ότι η συγκεκριμένη πολιτική μαζί με την απίστευτη κοροϊδία αποτελεί ύβρη. Την ύβρη νομοτελειακά την ακολουθεί η Νέμεση, έστω κι αν χρειαστεί να αναστήσει και νεκρούς.
The bondholder
