Αν εξετάσουμε μουσικολογικά την τωρινή κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ, τότε σίγουρα μιλάμε για καταστάσεις «Χαρντ κορ» με έντονες πινελιές «Ντεθ Μέταλ»… Θα μπορούσε, επίσης, να χαρακτηρισθεί η όλη κατάσταση ως οίκος ανοχής, έχω όμως την εντύπωση πως κάτι τέτοιο δεν ευσταθεί καθώς στα συγκεκριμένα «σπίτια», αν μη τι άλλο, επικρατεί πειθαρχία και δεν κάνει καθένας του… κεφαλιού του.
Είναι γεγονός πως τα πράγματα για τον Τζέφρυ δεν πάνε καλά. Ουσιαστικά η αντίστροφη μέτρηση γι’ αυτόν άρχισε μετά την ιστορία φιάσκο με το δημοψήφισμα, που ήταν η αρχή του τέλους σ’ ό,τι αφορά στην ντροπιαστική του αποχώρηση από την πρωθυπουργία. Ένας άνθρωπος με διανοητικό επίπεδο κάτω του μέσου Έλληνα, είναι φανερό πως παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του πολιτικού κατεστημένου να τον διατηρήσει, όσο το δυνατόν περισσότερο, στη θέση του, θα είχε συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης.
Έτσι, αφού τον έστυψαν σαν λεμονόκουπα, τον πέταξαν στην άκρη για να συνεχίσουν το παιχνίδι τους με τον Παπαδήμ(ι)ο. Όταν, μάλιστα, εμμέσως πλην σαφώς, σε αποκαλεί βλάκα και ανισόρροπο ο… Μανώλης Καψής, τότε η ποικίλης φύσεως κατρακύλα είναι απίστευτη. Σ’ ό,τι αφορά στα εσωτερικά τεκταινόμενα στο ΠΑΣΟΚ, βλέπουμε ήδη τις πρώτες αναγνωριστικές παρτίδες σε παιχνίδι «πόκερ», που προβλέπεται μακρύ, με τους παίχτες να προσπαθούν να καταλάβουν το παιχνίδι των αντιπάλων τους και να πηγαίνουν συνέχεια «πάσο». Κανένας δεν κάνει το καθοριστικό βήμα, κανένας από τους «μεγάλους παίχτες» δεν τολμά να ζητήσει από τον Παπανδρέου να παραιτηθεί. Γι’ αυτό ακόμα και οι «λαγοί» έχουν γίνει περισσότερο προσεκτικοί. Κανένας; Είχαμε, φυσικά, την παρέμβαση του Χρυσοχοϊδη, ο οποίος εξαπέλυσε τους γνωστούς μύδρους εναντίον του Γιωργάκη: «μόνο σε αποικία θα μπορούσε να είναι υποψήφιος πρωθυπουργός ο Παπανδρέου», αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να κάψει από νωρίς το χαρτί της δικής του υποψηφιότητας. Έτσι, απέδειξε, για μια ακόμη φορά, πως όσο υπάκουο παπαγαλάκι των αμερικάνων ήταν όλα αυτά τα χρόνια, τόσο αμελητέα ποσότητα και ασήμαντος είναι ως πολιτική οντότητα. Βιάστηκε να θέσει πρώτος υποψηφιότητα, έκανε και τις περιβόητες δηλώσεις, και κατάφερε να γίνει το εξιλαστήριο θύμα, ο σάκος του μποξ, για όλους τους υπολοίπους. Παρά την αλήθεια που είπε για τον Τζέφρυ (ο οποίος δεν κάνει ούτε για χειριστής ασανσέρ, είναι σίγουρο πως θα μπερδέψει τα κουμπιά…), ο γνωστός «Βοναπαρτισμός» που τον διακατέχει τον παρέσυρε σε βεβιασμένη κίνηση.
Από την άλλη, ο Λοβέρδος δήλωσε έτοιμος να συμμετάσχει (κοιτάξτε πόσο κομψά τα λέει ο μπαγάσας) «στη συζήτηση για την ανασύνθεση της κεντροαριστεράς, εάν ανοίξει τέτοιο θέμα». Δεν παρέλειψε, δε, να προσθέσει, με τη… γνωστή σεμνότητα που τον διακρίνει: «Παράλληλα με τις υπουργικές μου υποχρεώσεις, διαμορφώνω και το πολιτικό πρόγραμμα των μειζόνων προτεραιοτήτων, που έχει ανάγκη η χώρα και είμαι έτοιμος να συμμετάσχω στον σχετικό διάλογο, όταν αυτός ανοίξει». Έλα Ανδρέα, μίλα, όλοι κρέμονται από τα… φρύδια σου! Περισσότεροι, βέβαια, είναι αυτοί που φιλολογούν, φλυαρώντας, περί της «επανίδρυσης» του ΠΑΣΟΚ. Είναι το αγαπημένο «σλόγκαν» των πασόκων κάθε φορά που βρίσκονται σε κρίση. Ανεξάρτητα από την όλη αρλουμπολογία, πού ήταν όλοι αυτοί την διετία που «κυβερνά» το ΠΑΣΟΚ, προδίδοντας την Πατρίδα και τσακίζοντας τον Ελληνικό Λαό; Ρητορικό, εννοείται, το ερώτημα. Έχουν συνηθίσει, όμως, σαν γνήσιοι πολιτικάντηδες, στις κωλοτούμπες, τις αναβαπτίσεις και τις αναβαθμίσεις και θεωρούν πως είναι τώρα η ώρα να κάνουν άλλη μία. Να διώξουν τον Τζέφρυ, να περάσουν στην αντιπολίτευση, ν’ αρχίσουν τις κάλπικες αυτοκριτικές και να τα φορτώσουν όλα σε μερικούς αποδιοπομπαίους τράγους, ελπίζοντας κάποια στιγμή να επανακάμψουν και να επανέλθουν στην εξουσία (και τα πολυπόθητα παρελκόμενα, που την συνοδεύουν). Εδώ, όμως, υπάρχει ένας απρόβλεπτος παράγων, ο ίδιος ο Τζέφρυ. Κακομαθημένος, ανάλγητος, αναίσθητος, μαμμόθρεφτο, και έχοντας την αίσθηση πως όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω του, όλα δείχνουν πως δεν θα είναι διατεθειμένος να παραιτηθεί και από αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Είναι ξεκάθαρο πως έχει μια ιδιοκτησιακή-κληρονομική αντίληψη για το κόμμα αυτό, οπότε προβλέπονται τραγελαφικές (όσο και γαργαλιστικές) στιγμές το επόμενο χρονικό διάστημα. Πέρα, όμως, από τα σιχαμερά τεκταινόμενα αυτού του πολιτικού καρκινώματος, υπάρχει και κάτι άλλο πολύ σημαντικό. Το ΠΑΣΟΚ έχει οδηγήσει, εκτός από τη χώρα, και τα δικά του οικονομικά στο βάραθρο. Συν τοις άλλοις, έχει αφήσει δύο μήνες απλήρωτους του υπαλλήλους του και αυτό παρότι έχει λάβει δάνεια, ύψους περίπου 120 εκατομμυρίων ευρώ! Μιλάμε, δηλαδή, για ένα χρεωκοπημένο κόμμα, αφού έλαβε τα δάνεια αυτά με εγγύηση μελλοντικές κρατικές επιχορηγήσεις, που υπολογίστηκαν με βάση τα εκλογικά ποσοστά, στα οποία κυμαίνονταν έως τώρα, δηλαδή γύρω στο 40%! Στην περίπτωση που οι εκλογικές του επιδόσεις συρρικνωθούν, πολύ περισσότερο εάν συρρικνωθεί και το ίδιο – διασπαστεί ή διαλυθεί κοινώς – δεν πρόκειται ποτέ να λάβει τις επιχορηγήσεις που υπολόγιζε, άρα μιλάμε για «θαλασσοδάνεια».
Το ίδιο, φυσικά, ισχύει και για τη ΝΔ, που είναι επίσης υπερχρεωμένη και πρόσφατα κατέφυγε για νέο δάνειο σε ιδιωτική τράπεζα, η οποία, περιέργως πώς, έκρινε ότι είναι φρόνιμο και ορθό να δανείσει στη ΝΔ, παρότι χιλιάδες επιχειρήσεις ιδιωτικού τομέα παραμένουν «στεγνές» από ρευστό, αν και έχουν να παράσχουν μεγαλύτερα εχέγγυα για αποπληρωμή δανείων. Το ότι δεν έχει παρέμβει ο εισαγγελέας για να διερευνήσει ακόμη τι γίνεται με τις προκλητικές, και έξω από κάθε οικονομική και άλλη λογική, δανειοδοτήσεις πολιτικών κομμάτων – και δεν ανήκουν μόνο το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ στην κατηγορία αυτή - δημιουργεί, αν μη τι άλλο, απορίες.
Διότι όταν δίνονται «θαλασσοδάνεια» στα κόμματα, μιλάμε ουσιαστικά για ένα είδος μαύρου χρήματος που παρέχεται μεν νομότυπα, αλλά δεν παύει, δε, να αποτελεί ένα τεράστιο σκάνδαλο και κοινωνική πρόκληση. Από αλλού ξεκίνησε αυτό το άρθρο, αλλού κατέληξε, αλλά η ντροπή για κάποιους παραμένει η ίδια.
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
xryshaygh.wordpress.com
ΠΗΓΗ: http://elnewsgr.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου