Οχυρωμένες πόλεις, ανάξιοι κάτοικοι, αγάπη σε σελοφάν

Μου έτυχε στην Αθήνα, κάποια περασμένα Χριστούγεννα σε μια περιοχή από τις πιο ¨καλές¨. Μας σταμάτησαν στη είσοδο του πρότυπου οικισμού. Χρειάστηκε να τηλεφωνήσουμε στο φίλο που θα επισκεπτόμασταν για να μας δοθεί η άδεια από τους σεκιουριτάδες να περάσουμε εντός, αφού πρώτα θα έπρεπε να αφήσουμε κάποια ταυτότητα και να δηλώσουμε πόση ώρα θα μέναμε (!!!). Το εντός ήταν χωρίς αδέσποτα, ζητιάνους και μουσικάντιδες,  με πάρκα, σχολείο, εκκλησία και συντριβάνια, σχεδόν γλυμμένοι οι δρόμοι.  


Ήταν μία από τις σύγχρονες «ασφαλείς» πόλεις στις οποίες για να επιτραπεί η είσοδος κάποιου «ξένου», θα έπρεπε ο κάτοικος που τον έχει καλέσει να δώσει την έγκρισή του στο φυλάκιο της πύλης. Στη συνέχεια, τα στοιχεία της ταυτότητας και του οχήματος του επισκέπτη να καταγραφούν, όπως και η ώρα εισόδου και εξόδου του.


Σε αρκετές αστικές περιοχές οι κάτοικοι αποφάσισαν να μετατρέψουν τη γειτονιά τους, ή το δρόμο τους, σε ένα μικρό φρούριο, αποκλείοντας με διάφορα προσχήματα την πρόσβαση των «μη κατοίκων» στη συνοικία τους, στους κοινόχρηστους χώρους, τα παρκα κλπ αδιαφορώντας αν μη τι άλλο ότι έτσι αυξάνονται δραματικά οι αποστάσεις για όσους πρέπει να κάνουν κύκλο πλέον για να περάσουν, ή αν δημιουργούν κυκλοφοριακή επιβάρυνση σε άλλες λεωφόρους.


8 με 10 εκατομμύρια Αμερικανοί ζουν σε κλειστούς οικισμούς που ελέγχουν τις εισόδους τους. Το ένα τρίτο αυτών των οικισμών απευθύνεται στους πλούσιους που επιθυμούν να συνδυάσουν ασφάλεια και πολυτέλεια, το ένα τρίτο σε συνταξιούχους και το υπόλοιπο στην μεσαία τάξη. Τελευταία κάνουν δυναμικά την εμφάνισή τους και οι οικισμοί που απευθύνονται στα μικρομεσαία εισοδήματα. 


Στη Βρετανία, οι φρουρούμενες κοινότητες φτάνουν τις χίλιες, στη Ρωσία τις τριακόσιες. Στην «κομουνιστική» Κίνα χτίζονται περιφραγμένα συγκροτήματα κατοικιών με ελεγχόμενα σημεία εισόδου-εξόδου.


Στις πιο συνηθισμένες περιπτώσεις αυτοί οι οικισμοί φυλάσσονται από κάποιο συρματόπλεγμα ή  από έναν ψηλό τοίχο. Η πρόσβαση εντός αυτών γίνεται από κάποια φρουρούμενη πύλη. Ανάλογα τον βαθμό της υστερίας που καλλιεργείται για τρομοκράτες, βομβιστικές επιθέσεις και αλλοδαπούς εγκληματίες, προστίθενται φύλακες, νυχτερινές περιπολίες, κάμερες, σκυλιά, συστήματα φωτοκύτταρα και υπέρυθροι αισθητήρες. 


Το νησί Σόρμπερντ, στην Kαλιφόρνια, περιμετρικά φυλάσσεται από θωρακισμένο τοίχος.  Αυτό και αν θυμίζει έναν σύγχρονο Μεσαίωνα! Συνδέεται με την  απέναντι στεριά μόνο με μία γέφυρα που σηκώνεται και πέφτει αυτόματα. Εντός κάμερες παρακολουθούν κάθε κίνηση. Εκτός σεκιουριτάδες περιπολούν. Μια σιδηρόφρακτη πύλη απαγορεύει να διέλθει όποιος  δεν έχει την σχετική ηλεκτρονική ταυτότητα.


Αυτές οι πριβέ-πόλεις που γεννιούνται μέσα στις παλιές ή έξω από αυτές δεν θα έχουν  καμιά σχέση με όσα ξέραμε. Οι εύποροι πολίτες, απομονώνονται από τα φτωχότερα στρώματα, τους «εγκληματίες» και τις ανεπιθύμητες «φυλές». 


Μα αυτό δεν συμβαίνει αποκλειστικά στις εύπορες περιοχές… Η αρρώστια, η σήψη είναι βαθύτερη. Στην Αγγλία στο Λονδίνο σε κάποιες γειτονιές μία ιδιωτική εταιρία έχει εγκαταστήσει κάμερες να σκοπεύουν το δρόμο. Αυτές συνδέονται με τις κατοικίες. Ηλικιωμένοι συνταξιούχοι κάθονται με τις ώρες μπροστά στις οθόνες τους παρακολουθώντας τις κινήσεις στο δρόμο και καταγγέλλοντας ότι θεωρήσουν ύποπτο!


Θα μου πεις… τι κακό βρίσκω στο να υπάρχει ασφάλεια, νοικοκυρεμένοι δρόμοι και γενικά μια τάξη… Εν πρώτης καμιά αντίρρηση…Μόνο που κάποιες πόλεις, είναι όπως κάποιοι άνθρωποι. Μπορείς να συνεννοηθείς μαζί τους αυτόματα με ένα βλέμμα... Λες μ αρέσει… σου απαντά, σου ταιριάζω. Σίγουρα το έχετε προσέξει και εσείς αυτό. Χωρίς πολλά λόγια αρκεί ένα νεύμα. Χωρίς συνεννοήσεις από πριν. Χωρίς περιττές κινήσεις.  Υπάρχει μια οικειότητα, ένα συνένοχο χαμόγελο. 


Στο μεσαίωνα οι πόλεις κράτη σήκωναν ψηλά τείχη, έσκαβαν τάφρους γύρω- γύρω και ο μόνος τρόπος για να μπεις και να βγεις ήταν μια φρουρούμενη είσοδος. Προστάτευαν τους ηγεμόνες και τους υποτακτικούς τους. Ένοπλος στρατός περιπολούσε. Οι έξω δεν επιτρέπονταν να εισέλθουν μέσα χωρίς άδεια. Μπορούσαν να σφαδάζουν, να πεθάνουν, να αρρωσταίνουν,  έξω στα τείχη στα λιβάδια όπου αλλού θέλανε, αλλά όχι μέσα στη πόλη ΜΑΣ… Πόσο απέχει αυτή η μεσαιωνική νοοτροπία με τη σημερινή… με τις σημερινές πόλεις φρούρια? Στα παραμύθια πλέον θα ακούμε για ανθρώπους ζεστούς, καλόκαρδους, πρόθυμους, φιλόξενους. Η ανθρωπιά θα μείνει εκτός τειχών… ότι διαφορετικό, ότι αιρετικό, θα αποβάλλεται… Χρειάζεται κάποιο άλλο επιχείρημα από την ανθρωπιά που αποβάλουν? 


Διαφοροποιήσεις με βάση το εισόδημα… Πόση διαφορά έχουν αυτές οι πόλεις με τη νοοτροπία των  Ναζί για νέα επίλεκτη τάξη? Προφανώς ελάχιστη ως καμία…  Και εδώ είναι το θλιβερό… Απαγόρευση Κάθε μη δικός μας είναι εκτός… Το δίκαιο του οικονομικά ισχυρού. Τραγικό…. 


Σήμερα ακούγεται εξίσου τρομακτικό να πάρεις κάποιον με ωτοστόπ από το δρόμο. Στα εφηβικά-νεανικά μου χρόνια ντρεπόμασταν αν δεν σταματούσαμε! Και βγήκαν  φιλίες και σχέσεις ζωές από τυχαίες συναντήσεις.  Ανέκδοτο μοιάζει αυτό σε μια εποχή που η λαγνεία του τρομου κυριαρχεί. Απομονωνόμαστε  κάθε μέρα και περισσότερο


Σήμερα διατυμπανίζονται συνεχώς οι ασφαλείς σχέσεις. Σχέσεις ναι μεν αλλά αφού πάρεις πρώτα τα μέτρα σου. «Προφυλαχτικά». Μοιάζει με επιστημονικο σενάριο φαντασίας αλλά φοβάμαι  ότι στο άμεσο μέλλον οι άνθρωποι θα ερωτεύονται ενδεδυμένοι με κάποιο κατάλληλο πλαστικό που θα προσαρμόζεται σαν γάντι στο κορμί τους, ένα υλικό που θα εγγυάται μια «ασφαλέστατη σχέση» από αμυχές, μυρωδιές, μεταδοτικές ασθένειες.  Αγάπη σε σελοφάν!  


 «είναι επικίνδυνο να ζεις με ασφάλεια.»  Νίτσε