Νέο έτος, νέα σελίδα, ευχές, χαρά, ελπίδα. Ως Έλληνες πρέπει να είμαστε από τους λιγοστούς λαούς που χαιρόμαστε με το παραμικρό, βρίσκουμε την ευκαιρία να γιορτάσουμε αργίες όπως πρέπει.
Το φαγητό δεν σταματάει, το ποτό ρέει, γέλιο μεταξύ φίλων ακούγεται ως το διπλανό διαμέρισμα, μιλάμε για όσα μας πονάνε, όσα δεν μας περισσεύουν αν και βρίσκουμε τρόπο να τα μοιραζόμαστε.
Όπως είναι φυσιολογικό, τις τελευταίες μέρες ζούμε μια συνεχή ανταλλαγή ευχών.
Γενικά όμως, έχουμε μάθει να ευχόμαστε σαν να λέμε ένα γειά.
Ενώ όλοι οι λαοί έχουν το καλημέρα έτοιμο, σπάνια βλέπεις να εύχονται καλή εβδομάδα ή καλό μήνα.
Έφτασε ο χειμώνας, ευχόμαστε καλό χειμώνα. Πόσους Άγγλους βλέπετε να λένε “Have a nice winter”;
Καλές διακοπές, καλή Σαρακοστή, καλές γιορτές, καλό σαββατοκύριακο, καλό μεσημέρι, καλησπέρα, καλό σας απόγευμα, καλή εξεταστική, καλή ξεκούραση, καλή σχολική χρονιά, καλή πρόοδο, καλή σταδιοδρομία, καλή αρχή — η λίστα είναι ατελείωτη.
Το “bon appetit” είναι πασίγνωστο, αλλά που ακούτε με τόσο προθυμία να λέγεται “καλή χώνεψη”;
Άσε που με τίποτα δεν μπορεί κανείς να μεταφράσει το “ορίστε να φάμε”.
Πέρα από αυτό, ας κάτσει κάποιος να εξηγήσει κυριολεκτικά σε ξένο το “να σας ζήσει” ή “να ζήσετε”.
Τελευταίο παράδειγμα: όταν ευχόμαστε κάτι που αφορά την ζωή του εορτάζοντα με το “χρόνια πολλά” οι άλλοι απλά του λένε να χαρεί τη μέρα των γενεθλίων του με ένα “Happy Birthday” ή ένα γενικευμένο feliz cumpleaños, joyeux anniversaire, alles Gute, feliz aniversário, grattis (το γνωστό congratulations, δηλαδή).
Όταν ευχόμαστε, ευχόμαστε τυποποιημένα για κάποιους, αλλά όπως και να έχει, η ευχή είναι ευχή και όπως η κατάρα, πιάνει.
Γεμίζει το στόμα με τα “χρόνια πολλά” και όσοι το λένε με επίγνωση και αγάπη, τους βγαίνει από καρδιάς.
Καθώς περνούσαν οι μέρες και άκουγα τις ευχές να πετάνε δίπλα μου σαν σφαίρες, συνειδητοποίησα πως έφτασε το τέλος του 2011.
Φέτος δεν κάθισα να κάνω απολογισμό, ούτε ανασκόπηση.
Η χρονιά, ξέρουμε όλοι, ήταν σκατά μελάτα.
Καλά θα ήταν να συλλογιζόμασταν κατά πόσο ευθυνόμαστε εμείς για αυτό αλλά και να το κάναμε, μετά τι; Θα πέφταμε στην κλασική πρωτοχρονιάτικη παγίδα που πέφτουν όλοι – νέα χρονιά, νέες αποφάσεις για αλλαγή που ξεχνιούνται μετά από λίγο καιρό και αφήνουν μια πικρή γεύση αποτυχίας και ανικανότητας.
Όχι, φέτος κοιτάμε μπροστά.
Το πίσω αρκετά το είδαμε, και το ξέρουμε.
Δεν υποσχόμαστε τίποτα στον εαυτό μας γιατί δεν περιμένουμε κάθε αλλαγή του έτους για να το πάρουμε απόφαση.
Είμαστε άπλες με τις ευχές κάθε μέρα γιατί καταλαβαίνουμε την σημασία της στιγμής.
Ευχές τότε για μια όμορφη καθημερινή αυτογνωσία φέτος, για μια όμορφη αλλαγή.
Το φαγητό δεν σταματάει, το ποτό ρέει, γέλιο μεταξύ φίλων ακούγεται ως το διπλανό διαμέρισμα, μιλάμε για όσα μας πονάνε, όσα δεν μας περισσεύουν αν και βρίσκουμε τρόπο να τα μοιραζόμαστε.
Όπως είναι φυσιολογικό, τις τελευταίες μέρες ζούμε μια συνεχή ανταλλαγή ευχών.
Γενικά όμως, έχουμε μάθει να ευχόμαστε σαν να λέμε ένα γειά.
Ενώ όλοι οι λαοί έχουν το καλημέρα έτοιμο, σπάνια βλέπεις να εύχονται καλή εβδομάδα ή καλό μήνα.
Έφτασε ο χειμώνας, ευχόμαστε καλό χειμώνα. Πόσους Άγγλους βλέπετε να λένε “Have a nice winter”;
Καλές διακοπές, καλή Σαρακοστή, καλές γιορτές, καλό σαββατοκύριακο, καλό μεσημέρι, καλησπέρα, καλό σας απόγευμα, καλή εξεταστική, καλή ξεκούραση, καλή σχολική χρονιά, καλή πρόοδο, καλή σταδιοδρομία, καλή αρχή — η λίστα είναι ατελείωτη.
Το “bon appetit” είναι πασίγνωστο, αλλά που ακούτε με τόσο προθυμία να λέγεται “καλή χώνεψη”;
Άσε που με τίποτα δεν μπορεί κανείς να μεταφράσει το “ορίστε να φάμε”.
Πέρα από αυτό, ας κάτσει κάποιος να εξηγήσει κυριολεκτικά σε ξένο το “να σας ζήσει” ή “να ζήσετε”.
Τελευταίο παράδειγμα: όταν ευχόμαστε κάτι που αφορά την ζωή του εορτάζοντα με το “χρόνια πολλά” οι άλλοι απλά του λένε να χαρεί τη μέρα των γενεθλίων του με ένα “Happy Birthday” ή ένα γενικευμένο feliz cumpleaños, joyeux anniversaire, alles Gute, feliz aniversário, grattis (το γνωστό congratulations, δηλαδή).
Όταν ευχόμαστε, ευχόμαστε τυποποιημένα για κάποιους, αλλά όπως και να έχει, η ευχή είναι ευχή και όπως η κατάρα, πιάνει.
Γεμίζει το στόμα με τα “χρόνια πολλά” και όσοι το λένε με επίγνωση και αγάπη, τους βγαίνει από καρδιάς.
Καθώς περνούσαν οι μέρες και άκουγα τις ευχές να πετάνε δίπλα μου σαν σφαίρες, συνειδητοποίησα πως έφτασε το τέλος του 2011.
Φέτος δεν κάθισα να κάνω απολογισμό, ούτε ανασκόπηση.
Η χρονιά, ξέρουμε όλοι, ήταν σκατά μελάτα.
Καλά θα ήταν να συλλογιζόμασταν κατά πόσο ευθυνόμαστε εμείς για αυτό αλλά και να το κάναμε, μετά τι; Θα πέφταμε στην κλασική πρωτοχρονιάτικη παγίδα που πέφτουν όλοι – νέα χρονιά, νέες αποφάσεις για αλλαγή που ξεχνιούνται μετά από λίγο καιρό και αφήνουν μια πικρή γεύση αποτυχίας και ανικανότητας.
Όχι, φέτος κοιτάμε μπροστά.
Το πίσω αρκετά το είδαμε, και το ξέρουμε.
Δεν υποσχόμαστε τίποτα στον εαυτό μας γιατί δεν περιμένουμε κάθε αλλαγή του έτους για να το πάρουμε απόφαση.
Είμαστε άπλες με τις ευχές κάθε μέρα γιατί καταλαβαίνουμε την σημασία της στιγμής.
Ευχές τότε για μια όμορφη καθημερινή αυτογνωσία φέτος, για μια όμορφη αλλαγή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου