Επιστολή-βόμβα εισαγγελέα εναντίον Λοβέρδου!!!!

Ένας από τους σημαντικότερους  (όπως λένε όσοι γνωρίζουν) και τους παλαιότερους εισαγγελικούς λειτουργούς εξαπολύει μύδρους κατά των πολιτικών και ιδιαίτερα κατά του μακελάρη Λοβέρδου αλλά και κατά των μέσων ενημέρωσης, των στημένων και πρόθυμων καναλιών που κάνουν το άσπρο μαύρο.

Η επιστολή του αντεισαγγελέα Αρείου Πάγου, Ρούσσου Παπαδάκη, αποτελεί κόλαφος για όλους εκείνους που μπορούν να παρεμβαίνουν όποτε θέλουν στη Δικαιοσύνη όποτε δεν τους αρέσουν οι αποφάσεις της.

Αποτελεί, επίσης, ένα ακόμη στοιχείο ότι τα πάντα διαλύονται σ’ αυτό τον τόπο  και ότι έχει ξεκινήσει ένας αδυσώπητος εμφύλιος πόλεμος. Δικαστές κατά πολιτικών, πολιτικοί κατά δικαστών, δημοσιογράφοι γιουσουφάκια στοχοποιούν όποιον δεν αρέσει στα αφεντικά και γενικά όλες οι εξουσίες συγκρούονται μεταξύ τους.

Ο αντεισαγγελέας επιτίθεται με δριμύτητα κατά του κ. Λοβέρδου καλώντας τον ουσιαστικά να βγει από τη βουλευτική του ασυλία αν είναι να λέει όσα λέει για μακελειό. Σημαντική είναι και η παρέμβασή του για τις διαχρονικές ευθύνες των πολιτικών που έφεραν τη χώρα σ’ αυτή την κατάσταση:  «Όσοι διαχρονικά ασκώντας εξουσία, μας έφθασαν σ’ αυτή την κατάσταση, που οδήγησαν εκατοντάδες νέων στην ανεργία στερώντας τους το όνειρο και την ελπίδα στη ζωή, δεν πρέπει να προκαλούν και δεν έχουν καμία θέση ανάμεσά μας».

Διαβάστε όλη την επιστολή για να καταλάβετε ότι η χώρα είναι στα όριά της, κάποιοι χτυπάνε τα καμπανάκια αλλά ποιος να ακούσει όταν οι βουλευτές τσακώνονται για το ωράριο στα φαρμακεία, ο Χρυσοχοϊδης δεν ξέρει να διαβάζει, ο Παπανδρέου κάνει διακοπές στην Κόστα Ρίκα για να λύσει τα προβλήματα του παγκόσμιου σοσιαλισμού, το ΛΑΟΣ προσπαθεί να σβήσει τις φωτογραφίες με τους τοκογλύφους και τα κόμματα της Αριστεράς κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου.

Και φυσικά η Νέα Δημοκρατία οφείλει να ξυπνήσει, να πάρει την κατάσταση στα χέρια της γιατί δεν πάει άλλο.

Γράφει λοιπόν ο κ. Παπαδάκης:

ΑΝΑΦΟΡΑ

Ρούσσου-Εμμανουήλ Παπαδάκη

Αντεισαγγελέα Αρείου Πάγου

Αθήνα, 24 Ιανουαρίου 2012

Προς

Τα Μέλη του Δ.Σ. της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδος

Θα ήθελα να επαναλάβω αυτό που επανειλημμένα έχω πει : ν’ αφήσουν την δικαστική εξουσία να επιτελέσει το έργο της και να σταματήσει η όποια πολιτική ή επαγγελματική εκμετάλλευσή της. Τα Ραδιοτηλεοπτικά λαϊκά παραδικαστήρια δεν προάγουν τον νομικό πολιτισμό και το δίκαιο, όταν γίνεται υπέρβαση των ορίων της κριτικής, μάλιστα όταν επιδιώκεται πολιτικό όφελος ή το κέρδος της τηλεθέασης, παραπλανώντας την κοινή γνώμη και προσπαθώντας να ασκήσουν πίεση στην Δικαιοσύνη.

Όσο για τις ατυχείς δηλώσεις του κ. Υπουργού Υγείας “περί μακελειού” που (υπό την κάλυψη της βουλευτικής ασυλίας) άπτεται της πρόκλησης σε τέλεση πλημμελήματος, θα ήθελα να του πω ας ασχοληθεί με το Νοσοκομείο της Ρόδου, που έμεινε χωρίς πετρέλαιο θέρμανσης και αναλώσιμα υλικά για να τα χορηγήσει τελικά η Μ.Κ.Ο., ας ασχοληθεί με το Νοσοκομείο Σύρου, όπου οι συγγενείς ασθενών μεταφέρουν ηλεκτρικές θερμάστρες για να τους ανακουφίζουν. Ακόμη ας ασχοληθεί με το μερίδιο από την συλλογική ευθύνη που αναλογεί για την “αποπροστασία” του πολίτη από την αύξηση της εγκληματικότητας (απότοκο πολιτικής τακτικής).

Όσοι διαχρονικά ασκώντας εξουσία, μας έφθασαν σ’ αυτή την κατάσταση, που οδήγησαν εκατοντάδες νέων στην ανεργία στερώντας τους το όνειρο και την ελπίδα στη ζωή, δεν πρέπει να προκαλούν και δεν έχουν καμία θέση ανάμεσά μας.Αποδόμησαν από την παιδεία τις ανθρώπινες αξίες, το ήθος, την ειλικρίνεια, την καλοσύνη, την αγάπη, καλλιεργώντας τ’αντίθετα, προβάλλοντας και υπερασπίζοντας το εγώ τους αντί το εμείς (την ενότητα), αυξάνοντας την απληστία και όχι το μέτρο (κατά την Αριστότελεια διατύπωση).

Όσον αφορά δικαστές και εισαγγελείς καλό είναι όπου είναι απαιτητικοί με τους άλλους να είναι πρώτα απαιτητικότεροι και αυστηρότεροι με τους εαυτούς τους, το λάθος του άλλου να το συγχωρούν όχι όμως το δικό τους (ώστε να μην το επαναλάβουν), να κάνουν διαρκή αυτοκριτική γιατί όποιος την αφήνει, εγκαταλείπει μια από τις βασικές λειτουργίες της νόησης και στερεί από μια ιδιότυπη με τον εαυτό του διαλεκτική γόνιμη σύνθεσή της. Να γίνονται παρατηρητές αλλά και παρατηρούμενα αντικείμενα συγχρόνως, να εξορθολογίζουν την έρευνα, την ποινική δίωξη, την προσωρινή κράτηση αφού οι υπερβολές αναιρούν το δίκαιο.

Στο δίλημμα των πολιτών “τον νόμο να φοβούμαι ή τον δικαστή” να μην καταλήγουν στο δεύτερο, γιατί αυτό σημαίνει ότι αφήσαμε το δίκαιο να διολισθήσει σε μέσο εκδικήσεως ή αδράνειας και θα μεταβληθούμε έτσι σε Νέρωνες και Ηρόστρατους της Δικαιοσύνης.
Τέλος, οι νομικοί (αλλά και οι συντεταγμένες εξουσίες) να βλέπουμε και να αντιμετωπίζουμε την Δικαιοσύνη, σαν ένα όνειρο που διαρκώς προσπαθούμε να πραγματώσουμε”.